علت تار شدن عکس ها (و نحوه رفع آنها)

تصور کنید در حال عکاسی از یک غروب آفتاب فوق‌العاده هستید. نور خورشید به آرامی در افق محو می‌شود و آسمان رنگ‌های خیره‌کننده‌ای به خود می‌گیرد. شما شاتر را فشار می‌دهید و با هیجان به صفحه نمایش دوربین نگاه می‌کنید، اما چه چیزی می‌بینید؟ یک عکس تار و مبهم! تار شدن عکس‌ها، یکی از رایج‌ترین مشکلاتی است که عکاسان با آن مواجه می‌شوند. این پدیده دلایل متعددی دارد که از عوامل فیزیکی مانند لرزش دوربین و عمق میدان نامناسب تا خطاهای انسانی مانند تنظیمات نادرست دوربین را شامل می‌شود. برای ثبت عکس‌هایی با کیفیت بالا، شناخت دقیق دلایل تار شدن تصاویر و راهکارهای مقابله با آن‌ها ضروری است.

علت تار شدن عکس ها (و نحوه رفع آنها)

علت تار شدن عکس ها چیست و چگونه می توان از این مشکل جلوگیری کرد؟

“چرا تصاویر من تار هستند؟”این یک سوال رایج است  و سوالی است که پاسخ آسانی ندارد. حقیقت این است که تصاویر تار توسط عوامل زیادی ایجاد می شوند – بنابراین اگر عکس های شما تار هستند ، تشخیص مشکل دقیق اغلب دشوار است. به همین دلیل این مقاله را نوشتم. من قصد دارم 10 دلیل اصلی این که چرا با عکس های تار مواجه می شوید را لیست کنم. از شما می خواهم این لیست را با دقت مرور کنید. ببینید آیا هر یک از دلایل برجسته است یا خیر.

و سپس تغییرات لازم را انجام دهید!

بیایید درست وارد شویم ، با بزرگترین دلیل تار شدن عکس های خود شروع کنیم:

10 اشتباه بزرگ که باعث تار شدن تصاویر می شود (و نحوه رفع آنها)

👈 برای دریافت خدمات عکاسی صنعتی و دریافت مشاوره رایگان با کارشناسان ما تماس بگیرید.

سرعت شاتر شما بسیار کم است

سرعت شاتر پایین یکی از دلایل اصلی واضح نبودن عکس‌ها است. شاتر دوربین مثل دریچه‌ای است که نور از آن وارد دوربین می‌شود. هرچه این دریچه دیرتر بسته شود، نور بیشتری به سنسور رسیده و امکان تار شدن تصویر بیشتر می‌شود. در این مدت، هرگونه لرزش دوربین یا حرکت سوژه می‌تواند باعث شود تصویر ثبت شده تار و مبهم شود. این پدیده به خصوص در نور کم، هنگام استفاده از لنزهای تله فوتو یا عکاسی از سوژه‌های متحرک، بیشتر به چشم می‌آید. برای جلوگیری از این مشکل، بهتر است سرعت شاتر را افزایش دهید تا دوربین بتواند در زمان کمتری تصویر را ثبت کند و از تار شدن آن جلوگیری شود.

سرعت بسیار پایین شاتر علت اصلی تاری عکس ها است

ممکن است فکر کنید که می توانید نیم ثانیه کاملاً بی حرکت باشید ، اما من به شما اطمینان می دهم که تعداد کمی از مردم در جهان می توانند این کار را انجام دهند. در حقیقت ، اکثر افراد فقط می توانند یک دوربین را در محدوده 1/160s تا 1/80s نگه دارند (هرچند بسته به فاصله کانونی لنز ، اندازه ، فناوری لنز و سطح بزرگنمایی) هنگام نگه داشتن دوربین ، این قانون را به خاطر بسپارید تا از تار شدن ناشی از لرزش دوربین جلوگیری شود:

سرعت شاتر شما باید متقابل فاصله کانونی لنز شما باشد

بنابراین اگر از لنز 60 میلی متری استفاده می کنید ، سرعت شاتر شما باید 1/60 ثانیه یا بیشتر باشد. با لنز 200 میلیمتری ، حداقل از 1/200 ثانیه استفاده کنید. با لنز 400 میلی متری ، حداقل از 1/400 استفاده کنید.

(هرچه طول لنز بیشتر باشد ، لرزش دوربین بیشتر می شود ، بنابراین لنزهای تله به سرعت شاتر بسیار بیشتری نیاز دارند.)

با استفاده از لنز 400 میلی متری ، سرعت شاتر 1/400 ثانیه را انتخاب کردم تا احتمال لرزش دوربین کاهش یابد | علت تار شدن عکس ها، برخی از لنزها و دوربین ها دارای فناوری تثبیت کننده تصویر هستند. اکنون ، تثبیت تصویر معمولاً به شما امکان می دهد حداقل سرعت شاتر خود را در حدود 3-5 توقف کاهش دهید ، بنابراین می توانید یک لنز 60 میلی متری را از محدوده 1/8 ثانیه نگه دارید. اما شما همیشه باید محتاط باشید و عکس های بیشتری بگیرید تا مطمئن شوید.

حداقل سرعت شاتر شما چقدر است؟

علاوه بر قانون متقابل ، مهم است که حداقل سرعت شاتر شخصی خود را بدانید.

این تمرین را امتحان کنید:

دوربین خود را در حالت اولویت شاتر قرار دهید و در 1/500s عکس بگیرید. سپس سرعت شاتر خود را پایین بیاورید و تصویری دیگر بگیرید. این کار را تا جایی ادامه دهید که تا یک ثانیه یا بیشتر نزنید ، سپس تصاویر را روی رایانه خود بکشید. از خود بپرسید: تار شدن کی مشکل ساز می شود؟ شخصاً ، اگر دوربینم را در دست می گیرم ، به ندرت به زیر 1/125s می روم.

عدم استفاده از سه پایه

اگر لرزش دوربین را تجربه می کنید و نمی توانید از سرعت شاتر سریعتری استفاده کنید (به دلیل شرایط نور کم ) ، یا نمی خواهید از سرعت شاتر سریعتری استفاده کنید (زیرا عمداً سعی می کنید چیزی را در فریم محو کنید ) ، پس باید دوربین خود را به روش دیگری ثابت کنید. و من به شدت توصیه می کنم از سه پایه استفاده کنید. حتی اگر در نوردهی یک ثانیه یا بیشتر شماره گیری کنید ، دوربین شما کاملاً ثابت می ماند. اگر سه پایه بیش از حد ناخوشایند است ، یک مونوپاد را در نظر بگیرید ، که یک گزینه جمع و جورتر و انعطاف پذیر است.

همچنین ، وقتی از سه پایه استفاده می کنید ، تثبیت تصویر ضروری نیست و حتی ممکن است مضر باشد ، بنابراین بهتر است وقتی دوربین خود را روی سه پایه قرار می دهید عادت داشته باشید هر گونه لرزشگیر را خاموش کنید.

تکنیک بد نگه داشتن دوربین

برای بهترین ثبات ، موقعیت عکاس رسمی را تمرین کنید:

بایستید و پاهایتان را کمی از هم باز کنید ، یکی به جلو خم شده و محکم بکشید تا بدن شما از راست به چپ و عقب به جلو تثبیت شود. با نگه داشتن لنز از پایین ، دوربین را با دست چپ خود پشتیبانی کنید ، و با دست راست خود دکمه شاتر را به آرامی فشار دهید. آرنج های خود را محکم به سینه خود بچسبانید و از منظره یاب به جای صفحه نمایش زنده استفاده کنید (نگه داشتن دوربین روی صورت به ثابت ماندن آن کمک می کند).

حتی برخی از عکاسان تا آنجا پیش می روند که به تنفس و ضربان قلب خود گوش می دهند و مراقبت می کنند که عکس را بین تنفس و ضربان برای حداکثر ثبات شات کنند.

لرزش دوربین

لرزش دوربین نیز می‌تواند یکی از دلایل تار شدن تصاویر باشد. تصور کنید در حال عکاسی هستید و دوربین شما حتی اندکی می‌لرزد؛ این لرزش کوچک در زمان طولانی‌تر باز بودن شاتر دوربین، به صورت یک تاری محسوس در عکس نهایی ظاهر می‌شود. این پدیده به خصوص زمانی که سرعت شاتر پایین است، نور کم است یا از لنزهای تله‌فوتو استفاده می‌کنید، بیشتر به چشم می‌آید. در واقع، هرچه فاصله کانونی لنز بیشتر باشد، حساسیت به لرزش دوربین نیز بیشتر می‌شود. برای مثال، اگر در هنگام عکاسی با لنز تله‌فوتو، حتی لرزش جزئی دست نیز رخ دهد، این لرزش به صورت یک تاری قابل توجه در تصویر ثبت شده نمایان خواهد شد. به همین دلیل، استفاده از سه پایه، کاهش ایزو یا افزایش سرعت شاتر، از جمله راهکارهای رایج برای مقابله با مشکل لرزش دوربین و بهبود کیفیت عکس‌هاست.

تکنیک مناسب هنگام نگه داشتن دوربین

دیافراگم شما بیش از حد گسترده است

اندازه دیافراگم عمق میدان را تعیین می کند ، یعنی مقدار فوکوس تصویر. و این بر وضوح عکس شما تأثیر مستقیم دارد.

هنگامی که لنز فوکوس را پیدا می کند ، روی فاصله خاصی قفل می شود که به آن سطح تمرکز می گویند. بنابراین اگر روی مثلاً 15 فوت تمرکز کنید ، همه چیز در فاصله 15 فوت از دوربین حداکثر وضوح را دارد و هر چیزی در جلوی یا پشت آن شروع به تار شدن می کند. قدرت این اثر تاری – یعنی سرعت کاهش وضوح – به دیافراگم بستگی دارد.

اگر از دیافراگم وسیعی مانند f/2.8 استفاده می کنید ، عمق میدان بسیار کم خواهد بود. این اثر با لنزهای با فاصله کانونی بلندتر افزایش می یابد. بنابراین اگر از لنز تله فوتو و دیافراگم f/2.8 استفاده می کنید ، ممکن است فقط یک تکه نازک از تصویر وجود داشته باشد که فوکوس واضحی دارد. اما اگر از دیافراگم کوچکی مانند f/11 یا f/18 استفاده کنید ، عمق میدان بیشتر خواهد بود. تصویر بیشتر واضح خواهد بود.

با استفاده از دیافراگم f/20 ، همه چیز از پیش زمینه به پس زمینه واضح است.

انتخاب دیافراگم مناسب بستگی به نوع تصویری دارد که می خواهید ایجاد کنید. اما اگر سعی می کنید همه چیز را در قاب تا حد ممکن شارپ کنید ، از یک دیافراگم کوچک (تولید شده توسط عدد f بزرگتر مانند f/11 یا f/22) استفاده کنید.

توجه داشته باشید که یک دیافراگم کوچک نور کمتری وارد می کند ، بنابراین برای جبران آن باید از  سرعت شاتر آهسته تری استفاده کنید. اولین مشکل موجود در این لیست را ببینید!

فوکوس نامناسب

 تصور کنید که دوربین شما به جای سوژه اصلی، بر روی پس‌زمینه یا پیش‌زمینه متمرکز شده است. در این حالت، عکسی که ثبت می‌شود، به جای آنکه واضح و شفاف باشد، به صورت تار و مبهم دیده می‌شود. این مشکل به خصوص در شرایطی که عمق میدان کم است، مانند استفاده از دیافراگم باز یا عکاسی از فاصله نزدیک، بیشتر به چشم می‌آید. دلایل مختلفی برای فوکوس نامناسب وجود دارد؛ از جمله اشتباه در انتخاب نقطه فوکوس، حرکت سوژه در حین فوکوس، مشکلات مربوط به سیستم فوکوس خودکار دوربین و یا ناکافی بودن نور محیط. برای رفع این مشکل، باید به دقت نقطه فوکوس را روی سوژه اصلی تنظیم کرده و از حالت فوکوس مناسب استفاده کنید. همچنین، استفاده از سه پایه و کاهش سرعت شاتر می‌تواند به بهبود دقت فوکوس کمک کند.

عدم استفاده از فوکوس خودکار

این روزها دوربین ها پیشرفته هستند. بنابراین بگذارید کاری را که در آن مهارت دارند انجام دهند! دوربین ها عملکرد فوق العاده ای در فوکوس بر روی ناخن دارند ، هم سوژه ها و هم سوژه ها در حال حرکت هستند.

آیا فوکوس خودکار کامل است؟ نه  و بعداً در این مقاله ، من چند بار در مورد اینکه تمرکز دستی در واقع مفید است بحث خواهم کرد. اما به طور کلی ، فوکوس خودکار راهی است که باید پیش بروید.

عدم فوکوس در مکان مناسب

حتی اگر از تکنیک دستی عالی یا سه پایه محکم استفاده می کنید ، اگر در مکان اشتباه فوکوس کنید ، به هر حال با تصاویر مبهم مواجه خواهید شد.

فوکوس  با دقت هنگام استفاده از دیافراگم گسترده بسیار مهم است (زیرا عمق میدان شما بسیار باریک است!). یک اشتباه محاسباتی جزئی در فوکوس می تواند سوژه را به طور کامل از صفحه کانونی بیرون بیندازد ، یا سوژه ای  کاملا شارپ و چشم های تار در اختیار شما قرار دهد.

عکاسان غالباً دوربین های خود را روی حالت AF خودکار تنظیم می کنند-این به دوربین می گوید به طور خودکار تصمیم بگیرد که کدام قسمت از تصویر باید در فوکوس باشد. بیشتر اوقات ، دوربین های مدرن در این مورد بسیار خوب عمل می کنند ، به ویژه اگر سوژه در کادر برجسته باشد. با این حال ، با ترکیبات پیچیده تر ، دوربین می تواند گیج شود و سعی کند روی چیزهای اشتباه تمرکز کند. برای تعیین نقطه کانونی توسط خودتان ، به حالت ناحیه AF تک نقطه ای بروید.

وقتی به منظره یاب خود نگاه می کنید ، باید آرایه ای از نقاط یا مربع های کوچک را روی صفحه نمایش قرار دهید ،

اینها نقاط فوکوس شما هستند و به شما نشان می دهند که دوربین در کجا می تواند فوکوس را قفل کند. در حالت های ناحیه AF تک نقطه ای ، می توانید از پد جهت دوربین برای انتخاب یکی از این نقاط استفاده کنید و دوربین همیشه روی آن نقطه (و آن نقطه به تنهایی) فوکوس می کند.

توجه داشته باشید که برای اینکه دوربین به فوکوس بپردازد ، شما معمولاً دکمه شاتر را تا نیمه فشار می دهید ، قبل از اینکه بقیه راه را برای گرفتن عکس فشار دهید. این بسیار خوب کار می کند ، اما دوربین ها می توانند بیش از حد حساس باشند-اگر خیلی سبک فشار دهید ، ممکن است دکمه فشرده نشود و بعد از اینکه نقطه فوکوس خود را پیدا کردید دوباره فوکوس  کنید. اگر بیش از حد فشار دهید ، ممکن است قبل از آماده شدن فوکوس عکس بگیرید. و اگر چندین عکس متوالی می گیرید ، ممکن است دوربین شما قبل از هر عکسبرداری دوباره فوکوس کند. به همین دلایل ، برخی از عکاسان فوکوس روی دکمه پشت را بسیار توصیه می کنند.

👈 آیا نیاز به دریافت خدمات طراحی کاتالوگ دارید با ما تماس بگیرید

استفاده از حالت فوکوس خودکار نادرست

سه حالت اصلی فوکوس خودکار توسط اکثر دوربین ها ارائه می شود. شما باید هر زمان که با یک وضعیت عکاسی جدید روبرو می شوید ، بین این حالت ها جابجا شوید. در غیر این صورت ، شما احتمالاً عکس هایی را که معمولاً می توانستید ضرب کرده باشید از دست می دهید.

فوکوس خودکار تک شات ، AF-S یا AF یکبار شات نامیده می شود که برای سوژه های ثابت استفاده می شود.

فوکوس خودکار پیوسته که AF-C یا AI Servo AF نامیده می شود ، برای ردیابی حرکت در فریم طراحی شده است ، بنابراین هنگامی که سوژه شما در حال حرکت است بهترین عملکرد را دارد.

در نهایت ، یک حالت خودکار وجود دارد که AF-A یا AI Focus AF نامیده می شود. این احتمالاً تنظیمات پیش فرض دوربین شما است. صحنه را می خواند و تعیین می کند که از کدام دو حالت اول باید استفاده کند.

عدم استفاده از فوکوس دستی

در حالی که من طرفدار فوکوس خودکار هستم ، یک زمان خاص وجود دارد که فوکوس دستی به کار می آید:

وقتی دوربین شما روی سه پایه است و از دیافراگم وسیع برای دستیابی به عمق میدان بسیار کم استفاده می کنید.

اگر می خواهید مطمئن شوید که مهمترین چیز در قاب شما شارپ است ، به فوکوس دستی بروید. سپس از عملکرد زوم LCD برای بزرگنمایی صفحه نمایش 5 برابر یا 10 برابر استفاده کنید. و تنظیمات کوچکی در فوکوس انجام دهید تا زمانی که به درستی برسید.

همچنین می توانید هنگام عکاسی از سوژه های نزدیک (مانند گلبرگ گل) یا هنگام عکاسی از مناظر در تاریکی ، فوکوس دستی را امتحان کنید.

مواد ناخواسته روی یا جلوی لنز شما وجود دارد

لکه بزرگ روی لنز شما بر وضوح تصویر شما تأثیر می گذارد.

و اگر یک فیلتر پلاستیکی ارزان قیمت جلوی لنز خود قرار دهید ، کیفیت تصویر نیز پایین می آید.

بنابراین مطمئن شوید که لنز شما تمیز است. و مطمئن شوید که همه فیلترهای شما از کیفیت بالایی برخوردار هستند. اگر همیشه با یک فیلتر UV عکاسی می کنید و همچنان تصاویری تار دریافت می کنید ، سعی کنید چند فیلتر بدون فیلتر بگیرید تا ببینید آیا کیفیت شیشه بر عکس های شما تأثیر منفی می گذارد یا خیر.

👈 آیا می دانید تفاوت عکاسی تبلیغاتی با عکاسی صنعتی چیست؟ برای مطالعه بیشتر کلیک کنید.

کیفیت پایین لنز

مبتدیان دوست دارند تصاویر تار خود را به نور خود متهم کنند ، اگرچه به ندرت مشکل از لنز بد است.

با این وجود ، کیفیت لنز می تواند تفاوت ایجاد کند ، و گاهی اوقات لنزهایی را می بینید که واقعاً soft هستند. و برخی از لنزها ممکن است در مرکز ahv باشند اما در گوشه ها و لبه های تصویر تار شوند ، یا در دیافراگم های خاص ahv و در برخی دیگر کمی مبهم باشند. هر لنز دارای یک شخصیت منحصر به فرد است که ممکن است برای نوع کاری که انجام می دهید مفید نباشد. همچنین لازم به ذکر است که هر لنز دارای یک “نقطه شیرین” است – یک دیافراگم مشخص که در آن بهترین عملکرد را دارد. این معمولاً در وسط محدوده دیافراگم آن ، در حدود f/8 یا f/11 است.

لنزهای با فاصله کانونی ثابت معمولاً شارپ ترین هستند ، اگرچه حمل دو یا سه لنز به جای بزرگنمایی همه منظوره همیشه راحت نیست.

کیفیت پایین لنزها مانند چشم انسان هستند و کیفیت تصویر نهایی تا حد زیادی به کیفیت ساخت و طراحی آن‌ها بستگی دارد. لنزهای با کیفیت پایین، عیوب نوری بیشتری داشته و ممکن است باعث ایجاد اعوجاج، ابری شدن تصویر، کاهش کنتراست و در نهایت، تار شدن عکس‌ها شوند. این مشکلات ناشی از عواملی مانند کیفیت پایین شیشه‌های استفاده شده در ساخت لنز، عدم دقت در ساخت قطعات داخلی و یا طراحی نادرست لنز است. لنزهای با کیفیت بالا، معمولاً از شیشه‌های با کیفیت‌تر و پوشش‌های ضد انعکاس بهتر ساخته شده‌اند و دارای طراحی اپتیکی دقیق‌تری هستند که منجر به تولید تصاویری با وضوح و کنتراست بالاتر می‌شود.

سخن پایانی:

اگر با عکس های تار دست و پنجه نرم کرده اید ، امیدوارم اکنون مقصر را بشناسید (یا حداقل حدس بزنید)! و می توانید تنظیماتی انجام دهید تا همه چیز واضح به نظر برسد.

تار شدن عکس‌ها، پدیده‌ای چند وجهی است که دلایل متعددی از جمله عوامل فنی و خطاهای انسانی را شامل می‌شود. سرعت شاتر پایین، لرزش دوربین، فوکوس نامناسب، حرکت سوژه، دیافراگم باز، کیفیت پایین لنز و مشکلات سخت‌افزاری دوربین، همگی می‌توانند به تار شدن تصاویر منجر شوند. برای ثبت عکس‌های با کیفیت بالا، شناخت دقیق این عوامل و اعمال تنظیمات مناسب دوربین، از جمله انتخاب سرعت شاتر مناسب، استفاده از سه پایه، تنظیم دقیق فوکوس، انتخاب دیافراگم مناسب و استفاده از لنزهای با کیفیت، ضروری است. علاوه بر این، توجه به عوامل محیطی مانند نور و حرکت سوژه نیز می‌تواند در بهبود کیفیت عکس‌ها نقش مهمی ایفا کند.